Όνειρο V ( στη Σπηλιά τού Δράκου )

Αργυροί σταλακτίτες, αυλαίες πτυχώσεων ράθυμες,
στην σπηλιά καρτερούσαν ακοίμητες νύμφες και πρόθυμες.
Ο Μονόκερως λάκτιζε κι όλο τ΄ ασήμι σελάγιζε
και στα μάτια σου φούντων΄ η θάλασσα , κύμα πελάγιζε.

Η κραυγή σου αντήχησε κάτω απ΄το θόλο τού τύμπανου
σαν εχάραξε βαθιά το κορμί σου τ΄ αγκάθι ενός φρύγανου.
Σταλαγμίτες αιμάτινοι το αίμα ρουφούν με κατάνυξη
κι εγώ χάνομαι μέσα στο όνειρο, μέσα στην Άνοιξη.

Οι ποιητές δεν πεθαίνουν
Πεφταστέρια ποιήματα
Ρανίδες ύδατος κι αίματος
Ασήμωσα την ψυχή μου
Εν τοις ελαχίστοις
Μνήμη Μνημονιάδος
Πιετά - εις μνήμην Μιχαήλ Αγγέλου 
Εύξεινος Πόντος
Άσκηση 7η – Ονειρώδης πολέμαρχος
1  Εμείς οι αδέσποτοι
Του 21ου αιώνα  1
Φυσαλίδα
Πέντε Δεκέμβρη 
Οσονούπω
Ίδε ο Άνθρωπος
Οι Αδέσποτοι
Όνειρο IV
Όνειρο ΙΙ
Θαρρώ, και να με συμπαθάτε
Εταιρισμός 
Παρακοιμώμενος
Το δώρο                  
Εις μνήμην απόντων ποιητών
Ονειροκάθαρση
Βίτσι Ι
Συμβασιλεύουσα Πόλις
Ποίηση ΙΙΙ 
Των «πρωτοπόρων» 
Θεά του Γράμμου
Κατανοήστε πρώτα 5
Ελεύθερη Πτώση
Αλατόμητον Όρος 
Η μαγεία τού 9 
Κατανοήστε πρώτα 6
Έλα στ’όνειρό μου 
Κατανοήστε πρώτα 7
Για ένα «πρέπει»
Τρισδιάστατη διήγηση (χωρίς τελεία)
Αφι-ερωμένη ερωμένη
Έγινα
Χωρίς προοπτική
Αιτιοκρατία 
Όνειρο ΙΙΙ
Χρόνος σφετεριστής
Ελευθερία – το τίμημα
Βιτσι ΙΙ
Άσκηση 9η- η νέα αποδημία
Tα παιδιά τού Ρήγα
Χαϊκού 17Β
Οι δρόμοι
Άρχοντας τών ρολογιών
Η μαύρη τρύπα
Στον λεμονόκηπο τών αστεριών