Βίτσι ΙΙ

και συνάχτηκαν
κατάλευκα καράβια ιστιοφόρα
πάνω στο Βίτσι
στην κορυφή τού αίματος
ακύμαντη κορφή
σαν ενοχές τής λήθης
αγκάλιασαν τις μάνες τους Οξιές
μ΄ανάσες πονεμένες που τα γέννησαν
κι ορκίστηκαν πως δεν θα ξαναφήσουν
τους τρελούς καιρούς
με άλλα μανάδων δάκρυα
να ράνουν τους γρανίτες 

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)