Εις μνήμην απόντων ποιητών

        Στο νου μου πάλι νοητή
Σ’ ανασηκώνουν μνήμες
Μνήμες απόντων ποιητών
Πρώιμες μνήμες
Κωστής Θωμάς Βαγγέλης Πέτρος Γιώργης
Νικόλας Αρκούδα Δημήτρης Μάκης Κλέαρχος
Απόντες
Απώλειες μιας διαδήλωσης ονείρων
Κι εσύ λουλούδι καταλάμπον κατακόκκινο
Στη μέση αμφιθεατρικού νεκροταφείου
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος παλιοί συνοδοιπόροι
Κι εσύ που τους καλογνωρίζεις
Αλήθεια πώς ανθίζεις
Ακόμα και υπό σκιάν ενός καιρού
Ανερμάτιστου απρόθυμου
Να επωμιστεί χαράς ευθύνες
Ανθίζεις
Λες και ρουφάς από την αύρα
Των ψυχών στην αχλή τών χωμάτων
Πόσο ζηλεύω αυτά τα χώματα τα ταφικά
Που απαλά τις ρίζες σου δαγκώνουν
Καθώς βυζαίνεις λείψανα
Αδέσποτων απόντων ποιητών
Για να τα κάνεις φλάμπουρα
Για νέες εφόδους
Στα χρυσοπόρφυρα τής Σαλονίκης
Δειλινά εκεί κοντά στον Πύργο τού θανάτου

Ονειροκάθαρση
Βίτσι Ι
Συμβασιλεύουσα Πόλις
Ποίηση ΙΙΙ 
Των «πρωτοπόρων» 
Θεά του Γράμμου
Κατανοήστε πρώτα 5
Ελεύθερη Πτώση
Αλατόμητον Όρος 
Η μαγεία τού 9 
Κατανοήστε πρώτα 6
Έλα στ’όνειρό μου 
Κατανοήστε πρώτα 7
Για ένα «πρέπει»
Τρισδιάστατη διήγηση (χωρίς τελεία)
Αφι-ερωμένη ερωμένη
Έγινα
Χωρίς προοπτική
Αιτιοκρατία 
Όνειρο ΙΙΙ
Χρόνος σφετεριστής
Ελευθερία – το τίμημα
Βιτσι ΙΙ
Άσκηση 9η- η νέα αποδημία
Tα παιδιά τού Ρήγα
Χαϊκού 17Β
Οι δρόμοι
Άρχοντας τών ρολογιών
Η μαύρη τρύπα
Στον λεμονόκηπο τών αστεριών