Πιετά

                     Εις μνήμην Μιχαήλ Αγγέλου

Πλησιάζω στις μύτες τού δέους.

Μαρμάρινη ωδή με μαγεύει.
Βρίσκομαι ‘κεί και τότε
τής Αποκαθήλωσης δούλος.
Τής Σινδόνης πτυχώσεις χαϊδεύω
μήπως και νοιώσω την αύρα.
Τού μαρμάρου ψηλαφώ τις ρυτίδες,
το κέντημα τής λόγχης στο πλευρό,
γυρεύω το λαξευτό το μυστικό:
πώς γίνεται η Παναγιά

νά’ναι πιο νέα απ΄το Χριστό.

Και θυμάμαι το στίχο τού Δάντη :

«Vergine madre, figlia del tuo figlio»

«Παρθένα μητέρα, κόρη τού γιου σου».

Νοιώθω την οδύνη τής αιώνιας ζωής.

Εύξεινος Πόντος
Άσκηση 7η – Ονειρώδης πολέμαρχος
1  Εμείς οι αδέσποτοι
Του 21ου αιώνα  1
Φυσαλίδα
Πέντε Δεκέμβρη 
Οσονούπω
Ίδε ο Άνθρωπος
Οι Αδέσποτοι
Όνειρο IV
Όνειρο ΙΙ
Θαρρώ, και να με συμπαθάτε
Εταιρισμός 
Παρακοιμώμενος
Το δώρο                  
Εις μνήμην απόντων ποιητών
Ονειροκάθαρση
Βίτσι Ι
Συμβασιλεύουσα Πόλις
Ποίηση ΙΙΙ 
Των «πρωτοπόρων» 
Θεά του Γράμμου
Κατανοήστε πρώτα 5
Ελεύθερη Πτώση
Αλατόμητον Όρος 
Η μαγεία τού 9 
Κατανοήστε πρώτα 6
Έλα στ’όνειρό μου 
Κατανοήστε πρώτα 7
Για ένα «πρέπει»
Τρισδιάστατη διήγηση (χωρίς τελεία)
Αφι-ερωμένη ερωμένη
Έγινα
Χωρίς προοπτική
Αιτιοκρατία 
Όνειρο ΙΙΙ
Χρόνος σφετεριστής
Ελευθερία – το τίμημα
Βιτσι ΙΙ
Άσκηση 9η- η νέα αποδημία
Tα παιδιά τού Ρήγα
Χαϊκού 17Β
Οι δρόμοι
Άρχοντας τών ρολογιών
Η μαύρη τρύπα
Στον λεμονόκηπο τών αστεριών