Συμβασιλεύουσα Πόλις

κάθε Βαράγγος
της νυχτερινής φρουράς
καλογνωρίζει
ποια κυβερνάει τούτη την πόλη
ξέρει δα πως Θεσσαλονίκη
πα να πει ουρανοί σαλότητας
αστέρια τροχιοδείχτες έξαλλων καιρών
κομήτες με ουρές κινέζικων δράκων
ιδρωμένες αγκαλιές
ρανίδες να λαμπιρίζουν στις σχισμές
και συμπλοκές αιματηρές σαν έρωτες
στο επταπύργιο κελί μου 517
πάντοτε 517 στο πέμπτο σύννεφο

το φεγγάρι στα μαλλιά της
κορώνα τής Τύχης* τα τείχη να φέγγουν
τα πρωινά τα δειλινά τις νύχτες
για όσους αιώνες ζούνε τα φεγγάρια
για όσα σύμπαντα
χωρούν τις καταιγίδες της
ψηλά η Μονή τής Άννας Παλαιολογίνας
Δωροθέου και Μάρκου
τουπίκλην Βλατάδων
ιστίο στο πορφυρό Θερμαϊκό καράβι
που πάσχιζε να δέσει στο λιμάνι
κι εγώ στον κόλπο της
καραβοτσακισμένος


* Κάθε Πόλη-κράτος παρίστανε τη δική της προστάτιδα Τύχη
να φορά για κορώνα στα μαλλιά της τα τείχη τής πόλης.




Ποίηση ΙΙΙ 
Των «πρωτοπόρων» 
Θεά του Γράμμου
Κατανοήστε πρώτα 5
Ελεύθερη Πτώση
Αλατόμητον Όρος 
Η μαγεία τού 9 
Κατανοήστε πρώτα 6
Έλα στ’όνειρό μου 
Κατανοήστε πρώτα 7
Για ένα «πρέπει»
Τρισδιάστατη διήγηση (χωρίς τελεία)
Αφι-ερωμένη ερωμένη
Έγινα
Χωρίς προοπτική
Αιτιοκρατία 
Όνειρο ΙΙΙ
Χρόνος σφετεριστής
Ελευθερία – το τίμημα
Βιτσι ΙΙ
Άσκηση 9η- η νέα αποδημία
Tα παιδιά τού Ρήγα
Χαϊκού 17Β
Οι δρόμοι
Άρχοντας τών ρολογιών
Η μαύρη τρύπα
Στον λεμονόκηπο τών αστεριών