Χρόνος σφετεριστής

Βραδιάζει
Η πόλη κάρβουνο αναμμένο
Από κρυφές ανάσες
Καμαρωτά τα περιγράμματα
Σύννεφα διπλωμένα στα δύο
Προσποιούνται το μαύρο
Δρόμοι στραβοί ( ως μη όφειλαν )
Όλα τα όργανα στη θέση τους
Μικρές γειτονιές διάσπαρτες
Πολύχρωμα όνειρα στα μανταλάκια
Αναμνήσεις λουσμένες
Σε παιδικούς λυγμούς
Η πόλη τρεμοφέγγει
Μέσα σε στάχτες τσιμέντων
Ανάμεσα στις μαύρες τρύπες
Τού μικρού της σύμπαντος
Που την καταβροχθίζουν
Ανεπαισθήτως
Το Νέον καλύπτει τα κενά
Με παλλόμενο ζήλο
Προχωρώ και βραδιάζω
Έρμαιο μιας αόρατης βαρύτητας
Έρμαιο μιας ανίκητης μήτρας
Κάθε που απλώνεται η νύχτα
Ένας χρόνος σφετεριστής
Κλέβει το στέμμα μου

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)